50 Χρόνια, Δεν Ξεχνώ…Να Μισώ

50 Χρόνια κλείνουμε από την Απώλεια της μισής μας Πατρίδας. 50 Χρόνια πορείας και αγώνων.
Προσφυγιά, Ξεριζωμός, Επιβίωση, Ξενιτεμός, Επανεκκίνηση, Δημιουργία, Ρίζες, Ανάκαμψη, Ευμάρεια, Μια Πορεία που ξεκίνησε με το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ και καταλήξαμε μετά από 50 Χρόνια να ξεχάσουμε τα πάντα, τα πάντα εκτός από το Μίσος μας.
Γεννήθηκα στις αρχές του 70.
Τις μέρες του «Κακού» δεν τις θυμάμαι, Θυμάμαι αρκετές ευτυχισμένες παιδικές στιγμές πριν. Έζησα και θυμάμαι, όμως, όλο το μετά.
Θυμάμαι 70 άτομα στριμωγμένα στο σπίτι της γιαγιάς στο χωριό, θυμάμαι αυτοσχέδια χωριά από τσαντίρια. Θυμάμαι τους άντρες να περνούν τη νύχτα στο καφενείο, περιμένοντας εμάς και τις μανάδες μας να ξυπνήσουμε, να βρουν χώρο να κοιμηθούν. Θυμάμαι τον μεγάλο ξυλόφουρνο καθημερινά να βγάζει ψωμιά και σινιά. Πού έβρισκε το αλεύρι ή τις πατάτες η γιαγιά δεν έμαθα ποτέ. Θυμάμαι την κομμένη ανάσα 70 ανθρώπων γύρω από το παλιό ραδιόφωνο του παππού… θυμάμαι την ελπίδα να ακούσουν νέα από τους αγαπημένους τους.
Θυμάμαι το Δεν Ξεχνώ, θυμάμαι να τραγουδάμε βουνό μου Πενταδάκτυλέ, θυμάμαι να ζηλεύω τους στρατιώτες που περνούσαν από τους δρόμους του χωριού, γιατί αυτοί θα έδιωχναν τους τούρκους. Να μας πάρουν πίσω στη Μόρφου μας. Εγώ ήμουν μικρός , θα διώχναμε τους Τούρκους πριν πάω στρατιώτης, αυτό ήταν σίγουρο, δεν θα προλάβαινα.
Αυτά στην αρχή, γιατί μετά θυμάμαι τα άλλα, θυμάμαι, όταν πηγαίναμε στο διπλανό χωριό, με το μπακάλικο, να με παραξενεύουν κάτι περίεργες επιγραφές στους τοίχους …. «Ο λαος απαιτεί κάθαρση οριστική» … «Οι Ένοχοι στην Φυλακή»… θυμάμαι να αναρωτιέται το παιδικό μυαλό τι είναι αυτή η κάθαρση γιατί στην φυλακή οι ένοχοι. Αφού θα τους διώξουμε…
Θυμάμαι στο καφενείο να λένε για τον πραξικοπηματία, τον Αντρέα που κυκλοφορούσε με το καλάσνικοφ στο χωριό, Θυμάμαι στο Λεωφορείο να μιλάνε για τον Κώστα της Πύλης Πάφου, τον βασανιστή…. Θυμάμαι να ακούω για το Ανάθεμα σε αυτούς που μας τους έφεραν, όχι για αυτούς που ήρθαν…. Να ακούω ιστορίες για δολοφονίες αγωνιστών, δολοφονίες αντιστασιακών… να ακούω για τον Γρίβα τον Χίτη τον προδότη, τον Μακάριο τον παπά τον επίορκο…
Αυτό που δεν θυμάμαι να ακούω πια είναι για τον βάρβαρο εισβολέα, για τους βιασμούς, για τούς αγνοούμενους, για τις μανάδες με τις φωτογραφίες, για τον Αττίλα για τα χωριά μας. Θυμάμαι την απάντηση σε όποιον τολμούσε να θυμηθεί … «εκάμαμεν τζαι εμείς πολλά…» Θυμάμαι να έμεινε πια το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ μόνο σαν «Logo» στα τετράδια… ως που έφυγε και αυτό.
Αυτό που θυμόμαστε πια και αυτό οπότε βολεύει το κομματικό μας αφήγημα είναι την ΕΟΚΑ Β, το εφεδρικό, Τον Μακάριο, τον Γρίβα το μίσος μας.
Το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το ξεχάσαμε, το ΜΙΣΟΣ μας ΌΧΙ.
Αλλά Όχι, Αρνιέμαι!
Αρνιέμαι να πέσω στην Λήθη σας.
Αρνιέμαι να με καταπιεί το Μίσος σας.
Επιμένω να μην Ξεχνώ.