Φράση που αντιπροσωπεύει το ανώτατο, χείριστο επίπεδο αλαζονείας.
Στην Κύπρο έχουμε μια λέξη που περιγράφει γλαφυρότατα την εν λόγω συμπεριφορά αλλά λόγω του ότι προσβάλει ένα κατά τα άλλα συμπαθέστατο τετράποδο δεν παρατίθεται.
Εκφωνούμενη σε ανώριμες αντιπαραθέσεις του δρόμου ή του καφενείου σου δίνει την πολυτέλεια να την προσπεράσεις, με ή χωρίς χαμόγελο.
Βγαίνοντας όμως από τα χείλη «πρωτοκλασάτου» πολιτικού, τέως Υπουργού, νυν βουλευτή και για χρόνια «προστατευόμενου» πολιτικής δυναστείας, δεν σου αφήνει περιθώρια… πρέπει να αντιδράσεις, δεν γίνεται αλλιώς, δεν μας παίρνει άλλο, φτάνει ως εδώ.
Αν η εν λόγω συμπεριφορά ήταν μεμονωμένη, τότε και η αντίδραση των ομογάλακτών του, η αποπομπή του, θα ηταν αποδεχτή και καλοδεχούμενη.
Η Δυστυχία μας όμως, είναι ότι δεν είναι. Η ακραία αυτή αλαζονική συμπεριφορά είναι η επικρατούσα συμπεριφορά στα άνω, και κατω, στρώματα της πολιτικής μας ηγεσίας, σε Κύπρο και Ελλάδα. Και αυτό που το κάνει χειρότερο είναι το τι κρύβει; Το γιατί εκδηλώνεται;
Εκτός του ότι δείχνει άνθρωπο ανήθικο, δείχνει και άνθρωπο ανασφαλή. Ανασφαλή λόγω ανεπάρκειας. Ανασφαλή λόγω του ότι αντιλαμβάνεται την αμάθεια του και προσπαθεί να καλυφτεί πίσω από την ψευδαίσθηση εξουσίας που απολαμβάνει. Εξουσία που ανήκει στον Λαό και υφάρπαξε αυτός και η ομογάλακτοι του, εξουσία που θεωρεί δική του γιατί ο Λαός του επιτρέπει να την θεωρεί δική του. Εξουσία που θεωρεί κληρονομική γιατί ο Λαός προσκυνά την οικογένεια του χρόνια τώρα. Εξουσία που θεωρεί κατάκτηση του γιατί θεωρεί ικανότητα τον δόλο και αδυναμία την ντομπροσύνη. Εξουσία που κάνει χρήση για ίδιον συμφέρον γιατί μπορεί.
Επί τέλους συμπολίτες, ως πότε θα ζούμε στην σκιά, ως πότε θα στρέφουμε το βλέμμα για να μην ξεβολευτούμε, ως πότε θα σιωπούμε για το «καλό» των παιδιών μας, ως πότε θα τους ανεχόμαστε.
Δεν πρέπει πια, δεν είμαστε αναγκασμένοι να το ανεχόμαστε άλλο αυτό. Η εξουσία μας ανήκει και πλέον πρέπει να την δίνουμε σε όσους το αξίζουν.
Απαιτούμε, δεν Επαιτούμε πια!
Απαιτούμε ηγέτες με ηθική, ηγέτες επαΐοντες, ηγέτες ταγμένους στο καλό του Λαού, ηγέτες που ξέρουν ποιοι είναι και δεν χρειάζονται επιβεβαίωση.
Για το καλό των παιδιών μας.
