Οι ακραίες μεταναστευτικές ροές που βιώνουμε τη τελευταία δεκαετία, μας δοκιμάζουν τόσο σαν ανθρώπους όσο και σαν κοινωνία. Φοβάμαι όμως ότι αποτύχαμε. Έχουμε αφήσει Δύο Άκρα να αντιμάχονται πάνω από αθώους συνανθρώπους μας και να μας οδηγούν στο χάος. Εμείς παρακολουθούμε, είτε επικροτώντας, είτε κατακρίνοντας, είτε αδιαφορώντας.
«ούτε πολύξενος, μα ούτε πάλι κι άξενος να είσαι πρέπει»
«Η τέλεια φιλία βασίζεται στην ισότητα. γι’ αυτό, οι φίλοι ανταποδίδουν ο ένας στον άλλο ανάλογα με το καλό που λαμβάνουν».
(Αποσπάσματα από Ηθικά Νικομάχεια)
Η φιλοξενία, όπως και κάθε άλλη ανθρώπινη αρετή, πρέπει να ασκείται με μέτρο (μεσότητα), αποφεύγοντας την υπερβολή και την έλλειψη. Όπως κάθε αρετή βρίσκεται ανάμεσα σε δύο άκρα. Έτσι, η φιλοξενία δεν πρέπει να είναι ούτε υπερβολική ώστε να γίνεται ενοχλητική, ούτε ανεπαρκής ώστε να δείχνει αγένεια ή αδιαφορία.
Θεωρείται λογικό να πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στην Υπερβολή και την Έλλειψη. Λες και οι μόνες επιλογές είναι
- Το Κλείσιμο Συνόρων ή η Είσοδος σε όλους
- Η Απέλαση ή η Απαγόρευση Επαναπροώθησης,
- Η Γκετοποίηση ή η Ασύδοτη Ένταξη
- Η Απόρριψη (βίαια ή μη) ή η Ανεξέλεγκτη αποδοχή.
Το οξύμωρο είναι ότι οι εκφραστές αυτής της παραλογίας επικαλούνται την Σωτηρία της κοινωνίας και την Αλληλεγγύη του συνανθρώπου για να πετύχουν ακριβώς το αντίθετο, την καταστροφή της κοινωνίας και την εξαθλίωση του ανθρώπου.
Είμαστε ένας λαός, ο οποίος όσο κανένας άλλος, βρεθήκαμε τόσο στην ανάγκη να ζητήσουμε, όσο και στην υποχρέωση να παράσχουμε φιλοξενία. Και σε προσωπικό αλλά και σε συλλογικό–κοινωνικό επίπεδο. Και στις δύο περιπτώσεις πρώτιστο μέλημα ήταν και είναι να μείνουμε άνθρωποι, να κρατήσουμε την αξιοπρέπεια μας, να διαφυλάξουμε την ατομική μας ακεραιότητα αλλά και την κοινωνική μας συνοχή.
Σαν οικοδεσπότες, είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίζουμε, τους «νόμιμα» ή «παράνομα» εισερχόμενους συνανθρώπους μας με Γενναιοδωρία, Σεβασμό, Ισορροπία κα Ευθύνη.
Είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίζουμε όσους η μοίρα έφερε στην πόρτα μας σαν Φιλοξενούμενους, να τους προσφέρουμε την φιλοξενία μας χωρίς υπερβολές ή στερήσεις, με ευγένεια και τιμή.
Ισότιμο όμως καθήκον είναι η διατήρηση του μέτρου, μέλημα μας, να μην καταπονείται ο συμπολίτης μας , να μην υπερφορτώνεται η κοινωνία. Ούτε συλλογικά, ούτε τοπικά. Ευθύνη μας η εξασφάλιση ότι η φιλοξενία εξυπηρετεί και τις ανάγκες του μουσαφίρη αλλά και της κοινωνίας.
Επειδή, όπως όλα στην ζωή, αν η φιλοξενία δεν είναι ισοβαρής τότε νομοτελειακά θα καταρρεύσει. Τόσο εις βάρος του φιλοξενούμενου όσο και του οικοδεσπότη. Κάθε φιλοξενούμενος οφείλει, να διέπετε από Ευγνωμοσύνη, Σεβασμό, Μέτρο και Ανταπόδοση.
Ο φιλοξενούμενος πρέπει να εκφράζει ευγνωμοσύνη τόσο με λόγια όσο και πράξεις. Οφείλει να σέβεται τους κανόνες του τόπου και να μην προκαλεί αναστάτωση. Πρέπει να αποφεύγει την παρατεταμένη, αδικαιολόγητη διαμονή ή τις υπερβολικές απαιτήσεις. Εφόσον είναι δυνατό, οφείλει να ανταποδώσει τη φιλοξενία όταν προκύψει η ευκαιρία.
Όλες οι πιο πάνω υποχρεώσεις, και των δυο μερών, συνοψίζονται σε μια μόνο λέξη. ΦΙΛΟΤΙΜΟ! Σαν λαός διαχρονικά είχαμε και έχουμε την απάντηση. Μόνο με την φιλοτιμία μπορούμε να διαχειριστούμε την κατάσταση.
Οι ακραίες τοποθετήσεις και συμπεριφορές, δεν πρέπει να γίνονται ανεκτές είτε προέρχονται από «συμπολίτες» μας είτε από τους φιλοξενούμενους μας.
Η Πολιτεία είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να ΘΕΣΕΙ ΟΡΙΑ, όσο δύσκολο και να είναι πρέπει να θεσμοθετηθεί η φιλοτιμία.
Το Κράτος είναι υποχρεωμένο να προσφέρει τις υποδομές και το πλαίσιο, ώστε οι φιλοξενούμενοι μας να διαβιούν με αξιοπρέπεια.
Ταυτόχρονα όμως, επιβάλλεται να νομοθετήσει ευδιάκριτους κανόνες και να φροντίσει να γίνουν κατανοητοί από όλους. Αν χρειαστεί και με τον δύσκολο τρόπο. Χρειάζεται να διωχθούν κυκλώματα και προστάτες, να καταπολεμηθούν προσωπικές και κομματικές ατζέντες, να αποκαλυφθούν αμαρτωλές ΜΚΟ, να θωρακιστεί η Πατρίδα από ασύμμετρες απειλές. Χρειάζεται να σπάσουν αυγά.
Μόνο τότε θα σταματήσουν τα δύο Άκρα να βιάζουν το μέτρο, την Λογική, την Κοινωνία.
Μόνο τότε θα σταματήσει η Θυσία Αθώων ψυχών από απρόσκλητους «Σωτήρες»
