Ελάχιστοι μας διαβάζουν,
ελάχιστοι ξέρουν τη γλώσσα μας,
μένουμε αδικαίωτοι και αχειροκρότητοι
σ’ αυτή τη μακρινή γωνιά,
όμως αντισταθμίζει που γράφουμε Ελληνικά. [1]
Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική.
Τη γλώσσα που γεννήθηκε μέσα στους αιώνες, με το φως του Αιγαίου και το αίμα της Ιστορίας. Τη γλώσσα που μετέφερε τον λυγμό του Ομήρου, το στοχασμό του Πλάτωνα, την πίστη του Μακρυγιάννη.
Η ελληνική γλώσσα, ένας ζωντανός οργανισμός με ιστορία χιλιάδων ετών, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού μας και της ταυτότητάς μας. Η γλώσσα που άντεξε αιώνες κατακτήσεων και αλλοιώσεων, παραμένοντας αλώβητη και ανθεκτική βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με μια νέα, ύπουλη απειλή: τα Greeklish.
Βλέπουμε σήμερα τη γλώσσα μας να φθείρεται, να σβήνει κάτω από ξένα σύμβολα. Τα Greeklish δεν είναι απλώς μια νέα μορφή γραφής. Είναι η σκιά που απλώνεται πάνω στη λέξη, ο ήχος που χάνει τον παλμό του, ο ρυθμός που παύει να συντονίζεται με την ψυχή μας. Είναι η φτωχοποίηση της σκέψης είναι Πολιτιστική αλλοίωση.
Η απλοποίηση των λέξεων σε Greeklish στερεί από τη σκέψη μας τη δομή, την ακρίβεια και το βάθος που προσφέρει η ελληνική γραφή. Η γλώσσα είναι φορέας πολιτισμού. Όταν την αντικαθιστούμε με ένα ξενόφερτο σύστημα γραφής, χάνουμε ένα κομμάτι της ταυτότητάς μας. Τα Greeklish δεν είναι απλώς ένας άλλος τρόπος γραφής, αλλά μια υποχώρηση μπροστά στην πολιτιστική αποδόμηση που απειλεί να μας χωρίσει από τις ρίζες μας.
Η γλώσσα μας είναι η Ταυτότητα μας
Η ελληνική γλώσσα δεν είναι εργαλείο.
Είναι κάτι πολύ πιο βαθύ. Είναι η ταυτότητά μας, η μνήμη μας, η ύπαρξή μας.
Μέσα στις λέξεις της ζει η θάλασσα και το φως, ο βράχος και το κύμα, ο μόχθος του ανθρώπου που πάλεψε για να την κρατήσει ζωντανή.
Μια γλώσσα δεν είναι μόνο γραφή. Είναι μουσική, είναι εικόνα, είναι πνεύμα. Τα ξένα γράμματα δεν μπορούν να μιλήσουν τη γλώσσα μας. Δεν κουβαλούν τον ήχο του Αιγαίου, το ψιθύρισμα του ανέμου, τη χαρά της αυγής, τη θλίψη του δειλινού.
Είναι άψυχα, κενά, σαν να προσπαθείς να ζωγραφίσεις το γαλάζιο με γκρίζο μολύβι.
Τα Greeklish απειλούν την Ψυχή μας
Τα Greeklish είναι μια μορφή λησμονιάς.
Σαν το ναυάγιο που αφήνει πίσω του μόνο συντρίμμια.
Δεν είναι εξέλιξη. Είναι υποχώρηση, μια άρνηση να κρατήσουμε ζωντανό το φως της γλώσσας μας.
Κάθε λέξη είναι μια γέφυρα που ενώνει το χτες με το σήμερα.
Όταν γράφουμε «ti kaneis» αντί «τι κάνεις», κόβουμε αυτή τη γέφυρα.
Χάνουμε την επαφή μας με την Ιστορία. Η γλώσσα μας γίνεται ένα κουφάρι,
και μαζί της φτωχαίνει και η ψυχή μας. Κι όταν χαθεί η γλώσσα, χάνεται κι η ψυχή.
Τη Γλώσσα που μας Δόθηκε, Οφείλουμε να την Δώσουμε
Εμείς, που κληρονομήσαμε και κρατάμε τη γλώσσα στα χέρια μας, έχουμε χρέος να την προστατεύσουμε. Όχι μόνο για το παρελθόν, αλλά για το μέλλον.
Η γλώσσα δεν είναι δική μας. Μας δόθηκε από εκείνους που ήρθαν πριν, και πρέπει να την παραδώσουμε σε εκείνους που θα έρθουν μετά.
Κάθε φορά που γράφουμε ελληνικά, κρατάμε ζωντανή μια παράδοση χιλιετιών.
Κάθε φορά που υποκύπτουμε στα Greeklish, αφήνουμε να σβήσει ένα κομμάτι αυτής της παράδοσης.
Η γλώσσα είναι σαν το δέντρο που αντέχει τους ανέμους μόνο όταν οι ρίζες του είναι βαθιές. Αν κόψεις τις ρίζες του, μπορεί για λίγο να σταθεί όρθιο, σύντομα θα πέσει.
Είναι ευθύνη όλων μας, ως ομιλητών και φορέων της ελληνικής γλώσσας, να την προστατεύσουμε και να την προάγουμε. Η ελληνική είναι μια γλώσσα με πλούσια ιστορία και μοναδική δομή, είναι η μήτρα για δεκάδες άλλες γλώσσες. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να χαθεί ή να αλλοιωθεί εξαιτίας της ευκολίας ή της τεμπελιάς.
Η ελληνική γλώσσα είναι δώρο, κληρονομιά και ευθύνη. Είναι το μέσο με το οποίο εκφράζουμε τις πιο βαθιές μας σκέψεις, τις πιο έντονες μας συγκινήσεις. Ας μην την αντικαταστήσουμε με άναρχους λατινικούς χαρακτήρες που δεν μπορούν να αποδώσουν τον πλούτο και την ομορφιά της.
Όπως έγραψε και ο ποιητής: «Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική» [2],
σαν ένα πολύτιμο θησαυρό. Σαν μια αχτίδα που ενώνει τη γη με τον ουρανό.
Αν την αφήσουμε να σβήσει, θα σβήσει μαζί της το φως.
Είναι δική μας ευθύνη να την κρατήσουμε ζωντανή.
Γιατί η γλώσσα μας είναι το ταξίδι μας.
Κι όταν τη χάσουμε, δεν θα βρούμε πια λιμάνι.
[1] Ποίηση του Κώστα Μόντη, 1962
[2] Οδυσσέας Ελύτης Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική, Από το Άξιον Εστί
