Υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, Παρών
Υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος, Παρών
Αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός, Παρών
Ποιος Ο Μεγάλος Απών?
Οι Παρόντες
Ο Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο Παναγιώτης Βλαχάκος και ο Έκτορας Γιαλοψός θυσίασαν τις ζωές τους όχι μόνο υπερασπιζόμενοι την πατρίδα, αλλά και θυμίζοντάς μας ότι η αρετή και το χρέος είναι τα υψηλότερα ιδανικά
Οι τρεις αυτοί άνδρες, μέλη του Πολεμικού Ναυτικού, ανέλαβαν να επιβεβαιώσουν την Ελληνική κυριαρχία στα Ίμια, σε μια στιγμή όπου η αμφισβήτησή της, έθετε υπό αίρεση όχι μόνο την εδαφική ακεραιότητα, αλλά και την εθνική αξιοπρέπεια. Δεν έπεσαν, Υψώθηκαν. Οι ψυχές τους έμειναν στο Αιγαίο, φρουροί της ελληνικής κυριαρχίας, Το παράδειγμά τους μας καλεί να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας.
Οι Απόντες
Όμως, καθώς μνημονεύουμε τους παρόντες που έκαναν το ύψιστο καθήκον, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τους απόντες, εκείνους που απουσίασαν από το χρέος τους, είτε με τη φυσική τους παρουσία είτε με την πολιτική τους στάση.
Εκείνη τη νύχτα, όπου σύσσωμη η Ελληνική ηγεσία έπρεπε να είναι στις επάλξεις, οι πλείστοι επέλεξαν την απουσία. Χαρακτηριστικό το συμβάν με τον, τότε υπουργό Εξωτερικών, Θεόδωρο Πάγκαλο να πληροφορείται για την κρισιμότητα της κατάστασης από δημοσιογράφο-παρουσιαστή της τηλεοπτικής εκπομπής που επέλεξε για τη προσωπική του προβολή.
Σε μια στιγμή όπου η εθνική ηγεσία όφειλε να δώσει το παράδειγμα ενότητας και αποφασιστικότητας, το κενό ηγεσίας έγινε, όχι μόνο αισθητό, αλλά εκκωφαντικά προφανές.
Οι αποφάσεις που ελήφθησαν, όπως η αποδοχή της συμφωνίας “no troops, no ships, no flags”, αποδυνάμωσαν την ελληνική θέση και έδωσαν έδαφος στην τουρκική προπαγάνδα. Έτσι, η ιστορία κατέγραψε όχι μόνο την ηρωική θυσία των παρόντων, αλλά και την απουσία μιας πολιτικής ηγεσίας που θα όφειλε να είχε αποτρέψει την κρίση.
Πώς οδηγηθήκαμε στη κρίση
Τα γεγονότα της νύχτας των Ιμίων αποτέλεσαν το φυσικό αποτέλεσμα της απουσίας προνοητικότητας και της αδυναμίας ισχυρής αποτροπής. Η Τουρκία εκμεταλλεύθηκε την πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα και τον δισταγμό της κυβέρνησης, για να προωθήσει την αναθεωρητική της ατζέντα.
Η κρίση δεν γεννήθηκε τη νύχτα της 31ης Ιανουαρίου· είχε καλλιεργηθεί διαχρονικά, μέσα από την ανεπάρκεια εξοπλισμών, την έλλειψη ξεκάθαρων “κόκκινων γραμμών” και τη διπλωματική απομόνωση της Ελλάδας. Η Τουρκία, ακολουθώντας τη δική της φιλοδοξία, επιδίωξε να ελέγξει το Αιγαίο, εκμεταλλευόμενη τον φόβο και την έλλειψη αποφασιστικότητας της ελληνικής πλευράς.
Η αποτυχία της Ελλάδας να προετοιμαστεί διπλωματικά, στρατιωτικά και πολιτικά δεν άφησε άλλη επιλογή στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον μονολιθικά σύμμαχο – προστάτη της, από το να επιβάλουν έναν άκομψο συμβιβασμό. Αν η Ελλάδα είχε επενδύσει στη δύναμή της και στη διεθνή νομιμότητα, θα μπορούσε να είχε αποτρέψει την κρίση και να είχε φέρει την Τουρκία σε θέση αδυναμίας.
Παρόντες και Απόντες: Το δίδαγμα των Ιμίων
Στη νύχτα των Ιμίων συγκρούστηκαν δύο Ελλάδες: η Ελλάδα των παρόντων και η Ελλάδα των απόντων. Οι τρεις αξιωματικοί που θυσίασαν τη ζωή τους, αποτελούν την προβολή της Ελλάδας της τιμής, της αυταπάρνησης και του καθήκοντος. Από την άλλη πλευρά, η πολιτική ηγεσία της εποχής, με τις διστακτικές αποφάσεις και την αδυναμία της να αντιμετωπίσει την κρίση, συμβολίζει την Ελλάδα της ανεπάρκειας και της έλλειψης οράματος.
Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, πώς θα είχε γραφτεί η ιστορία αν η Ελλάδα είχε προνοήσει, αν είχε προετοιμαστεί με ορθολογικό στρατηγικό σχεδιασμό. Αν είχε δηλ ενισχύσει την αποτροπή, αν πρότασσε το διεθνές δίκαιο σαν βάθρο στο οποίο θα πατούσε η ενίσχυση της διπλωματικής και στρατιωτικής της ισχύς, αν είχε αναπτύξει πολυδιάστατες στρατηγικές συμμαχίες, τοπικές και διεθνείς. Αν είχε θωρακίσει την στρατηγική της αυτονομία, αν είχε ακολουθήσει βασικές αρχές ορθολογικού στρατηγικού σχεδιασμού και το κυριότερο αν είχε ενωμένη, παρούσα πολιτική ηγεσία.
Η μνήμη ως διδάσκαλος του μέλλοντος
Η νύχτα των Ιμίων δεν πρέπει να μας βυθίζει στη θλίψη, αλλά να μας ανυψώνει στη σκέψη. Οι θυσία του Χριστόδουλου, του Παναγιώτη και του Έκτορα δεν πρέπει και δεν μπορούν να ξεχαστεί, αλλά να γίνει οδηγός για το μέλλον. Οφείλουμε να χτίσουμε μια πατρίδα που τιμά τους παρόντες και δεν ανέχεται τους απόντες. Μια Πατρίδα που δεν υποχωρεί στην πρόκληση, αλλά επιβάλλει το δίκιο της με αποφασιστικότητα και αξιοπρέπεια.
Το Ιστορικό Ερώτημα, διαχρονικό και αμείλικτο: Παρόντες ή Απόντες
