Η πολιτική δεν είναι χώρος επιθυμιών, αλλά συμφερόντων. Όταν ένας Λαός χτίζει την πολιτική του πάνω σε αυταπάτες, καταλήγει να εξυπηρετεί, άθελά του, τους αντιπάλους του. Στην Κύπρο, η επικράτηση της ψευδαίσθησης περί «κυπριακού έθνους» και η πίστη ότι η Τουρκία θα εγκαταλείψει τα στρατηγικά της συμφέροντα αν την «πείσουμε» για την ύπαρξη μιας «ενιαίας κυπριακής ταυτότητας» είναι η επιτομή της πολιτικής ανοησίας.
Η πραγματικότητα δεν προσαρμόζεται στις φαντασιώσεις μας. Εκείνοι που την αγνοούν οδηγούν την πατρίδα τους στη στασιμότητα, την αδυναμία και τελικά στην υποταγή.
Η Αυταπάτη της Κατασκευασμένης Ταυτότητας
Ουδείς σοβαρός ιστορικός μπορεί να τεκμηριώσει την ύπαρξη «κυπριακού έθνους» ως διακριτής εθνικής ταυτότητας, ανεξάρτητης από τον ελληνισμό. Η Κύπρος ήταν πάντοτε μέρος του ελληνικού κόσμου, παρά τις όποιες κατακτήσεις. Όμως, στη σύγχρονη εποχή, ένας συνδυασμός ιδεολογικής τύφλωσης, πολιτικής σκοπιμότητας και άγνοιας προώθησε την ιδέα ότι μπορεί να υπάρξει ένα «αυθύπαρκτο κυπριακό έθνος», διακριτό τόσο από τον ελληνισμό όσο και από την τουρκική μειονότητα του νησιού.
Ποιοι υπηρετούν αυτή την αφήγηση;
- Οι ηγέτες από σκοπιμότητα – Τη χρησιμοποιούν για να εξυπηρετήσουν πολιτικά συμφέροντα (εγχώρια και αλλοδαπά), να επιβάλλουν γεωπολιτικά θέλω, να παραμείνουν στην εξουσία ή να δικαιολογήσουν μια ηττοπαθή στάση απέναντι στην Τουρκία.
- Οι ιδεοληπτικοί καθοδηγητές – Ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι και πολιτικοί που, λόγω ιδεολογικής τύφλωσης, αδυνατούν να αποδεχθούν τη γεωπολιτική πραγματικότητα.
- Ο απλός λαός από άγνοια – Οι πολίτες που, λόγω της εκπαίδευσης και της κυριαρχίας αυτού του αφηγήματος στα ΜΜΕ, δεν έχουν εκτεθεί στην ιστορική αλήθεια.
Το αποτέλεσμα; Η πολιτική του ουτοπικού «κυπροκεντρισμού» καθιστά την Κύπρο ανίκανη να αντιληφθεί τη θέση της στον κόσμο και να προασπίσει τα συμφέροντά της.
Η Τουρκία Δεν Παίζει με Αφηγήματα – Παίζει με Ισχύ
Όσοι πιστεύουν ότι μπορούμε να «πείσουμε» την Τουρκία ότι υπάρχει «κυπριακό έθνος» και έτσι να οδηγηθούμε σε λύση, απλώς δεν κατανοούν την πολιτική. Τα κράτη δεν αλλάζουν στρατηγικές εξαιτίας συναισθηματικών αφηγημάτων, αλλά επειδή μεταβάλλεται ο συσχετισμός ισχύος.
Η Τουρκία δεν κατέχει την Κύπρο επειδή επιθυμεί να προστατεύσει τους ΤΚ (ή να εδραιώσει τον «Κυπροκεντρισμό»). Την κατέχει διότι:
- Αποσκοπεί στον στρατηγικό έλεγχο του νησιού.
- Θέλει να ελέγξει την Ανατολική Μεσόγειο.
- Θεωρεί την Κύπρο επέκταση των ζωτικών της συμφερόντων.
Μόνο η συγκρότηση εθνικής στρατηγικής βασισμένης στη δύναμη και τις διεθνείς συμμαχίες μπορεί να ανατρέψει τα τουρκικά σχέδια. Η αναπαραγωγή αφηγημάτων περί «ενωμένου κυπριακού έθνους» απλώς αποπροσανατολίζει, αφοπλίζει και διευκολύνει την Τουρκία.
Ανατροπή του Ψεύδους: Ο Δρόμος προς την Πραγματικότητα
Καμία αυταπάτη δεν είναι ανίκητη. Οι ορθολογικές φωνές πρέπει και μπορούν να αλλάξουν το επικίνδυνο αφήγημα. Το ψεύδος έχει αφεθεί ελεύθερο και οργιάζει. Η υπόγεια προώθηση, από διφορούμενες ΜΚΟ και λοιπά σύνολα, έχει διεισδύσει και προσπαθεί να ελέγξει την κοινωνία και ακόμη χειρότερα τα ανώτερα στρώματα της Παιδείας μας. Πρόσφατο το συμβάν με τις καθοδηγούμενες εκδρομές μαθητών στα κατεχόμενα. Είμαστε υπόχρεοι σαν κοινωνία να εκθέσουμε το υπόγειο ψεύδος στο φως της αλήθειας.
Επιτακτικό χρέος των επαϊόντων είναι η Ιστορική αποδόμηση – Να γίνει ξεκάθαρο με αδιάσειστα στοιχεία ότι το «κυπριακό έθνος» είναι ένα τεχνητό αφήγημα. Η Ρεαλιστική ανάλυση ισχύος – Να εξηγηθεί ότι η Τουρκία δεν υποχωρεί με συναισθηματισμούς, αλλά μόνο όταν βρεθεί μπροστά σε κόστος. Η Αποκάλυψη των σκοπιμοτήτων – Να εκτεθούν όσοι χρησιμοποιούν το αφήγημα αυτό για προσωπική, οικονομική ή πολιτική επιβίωση. Ο Δημόσιος διάλογος και εκπαίδευση – Να φτάσει η αλήθεια σε όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες. Και τέλος η Προώθηση εναλλακτικής στρατηγικής – Να αντικατασταθεί το ουτοπικό αφήγημα με έναν εθνικό ρεαλισμό που στηρίζεται σε ισχύ, συμμαχίες και γεωπολιτική αντίληψη.
Το Δίλημμα της Κύπρου: Ρεαλισμός ή Υποταγή
Η ιστορία είναι αμείλικτη με όσους αρνούνται να δουν την πραγματικότητα. Όπως έγραψε ο Θουκυδίδης, «ο δυνατός κάνει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του, και ο αδύναμος υπομένει ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του».
Η Κύπρος έχει δύο επιλογές:
- Να συνεχίσει να πορεύεται με ουτοπίες, δίνοντας στην Τουρκία το στρατηγικό πλεονέκτημα.
- Να εγκαταλείψει τα ψεύδη και να υιοθετήσει μια εθνική στρατηγική βασισμένη στην πραγματικότητα, την ισχύ και τη διεθνή αξιοπιστία.
Όσο πιο γρήγορα γίνει η επιλογή, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να αποτρέψουμε την ολοκληρωτική τουρκοποίηση του νησιού.
Η πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται για τα αφηγήματα που κατασκευάζουμε. Επιβάλλεται από μόνη της. Το ερώτημα είναι: θα την αποδεχθούμε εγκαίρως ή θα καταλήξουμε να τη βιώσουμε ως εθνική καταστροφή;
