Απόσπασμα από τα Απομνημονεύματα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη
“Ήταν μια εκκλησία εις τον δρόμον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι, και το καθησιό μου ήτο όπου έκλαιγα την Ελλάς…
Σίμωσα, έδεσα το άλογό μου σ’ ένα δένδρο, μπήκα μέσα και γονάτισα. Παναγία μου είπα από τα βάθη της καρδιάς μου και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν.
Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα στο άλογό μου και έφυγα. Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οχτώ αρματωμένοι, ο εξάδελφός μου ο Αντώνης Κολοκοτρώνης και επτά ανήψια του.
– Κανείς δεν είναι στην Πιάνα, μου είπε ο Αντώνης. Ούτε στην Αλωνίσταινα. Είναι φευγάτοι.
– Ας μη είναι κανείς αποκρίθηκα. Ο τόπος σε λίγο θα γιομίση παλληκάρια… Ο Θεός υπέγραψε την λευτεριά της Ελλάδος και δεν θα πάρη πίσω την υπογραφή του”.
Η θρησκεία του τον Αφόρισε, ο Λαός του τον Πρόδωσε, Η Κυβέρνηση του τον Φυλάκισε.
Αυτός όμως Εμπιστεύτηκε τον Θεό του, Λύτρωσε τον Λαό του, Ελευθέρωσε την Πατρίδα του
Τέλος του 1806, Η Πορεία των Καταραμένων
Ο Σουλτάνος στέλνει διάταγμα εξολόθρευσης των κλεφτών και των αρματολών του Μοριά. Αυτό δεν θα τρόμαζε κανέναν. Το διάταγμα αυτό, ωστόσο, συνοδεύεται από τον επίσημο αφορισμό από το Πατριαρχείο τόσο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη όσο και των ανδρών του. Τα πράγματα ξεκάθαρα. Πλέον κανένας δεν θα μπορούσε να προσφέρει φαγητό, νερό, στέγη η οποιαδήποτε άλλη βοήθεια στους ανθρώπους που μέχρι και εκείνη την ημέρα ήταν το αποκούμπι τους σε οποιαδήποτε αγριότητα των Τούρκων.
Οι πρόκριτοι του Μοριά και η εκκλησία συνεργάζονται με τους Οθωμανούς και το κυνηγητό του Κολοκοτρώνη και των ανδρών του είναι ανελέητο.
Η «πορεία των καταραμένων» διαρκεί μια αιωνιότητα. Δύο μήνες μετά, αρχές του 1807, ο τρομερός κλέφτης, και 15 από τα 150 παλληκάρια του καταφέρνουν να βγουν στη Ζάκυνθο….
Ιανουάριος 1821,
Ο Αφορισμένος, κατατρεγμένος, προδομένος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης , αποβιβάζεται στη Μάνη, στα Τσεσμέκια της Καρδαμύλης, ορκισμένος στο Ευαγγέλιο να ελευθερώσει την Πατρίδα του, να λυτρώσει τον Λαό του.
25 Μαρτίου 1821,
Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός Υψώνει στην Μονή Της Αγίας Λαύρας την σημαία της επανάστασης,
Ο Κλέφτης έχει ήδη φύγει προς την περιοχή της Μεγαλόπολης και του Λεονταρίου, συγκεντρώνοντας άνδρες για την πολιορκία της Τριπολιτσάς. Λίγο αργότερα, αρχίζει να πολιορκεί τα τουρκικά φρούρια και να προετοιμάζει την καθοριστική μάχη.
23 Σεπτέμβριου 1821
«Το ασκέρι μου είχε γίνει ένα σώμα, ένας άνθρωπος, και όλοι ετρέχαμεν εις τον δρόμον οπού ήθελε ο Θεός»
Το ασκέρι του Αρχιστράτηγου Αλώνει την Τριπολιτσά. Η Πελοπόννησος είναι ελεύθερη. Το κράτος των Ελλήνων είναι γεγονός. Οι Έλληνες έχουν ένα κομμάτι γης δικό τους.
Ο Αφορισμένος εμπιστεύτηκε το Θεό του, ο κατατρεγμένος, ο προδομένος έδωσε πατρίδα στον Λαό του.
26 Μαΐου 1834, καταδίκη σε θάνατο.
Ο Γέρος του Μοριά καταδικάζεται σε θάνατο μαζί με τον σύντροφο του οπλαρχηγό Δημήτριο Πλαπούτα.
Πέντε «Δικαστές» υπογράφουν την καταδίκη του Ήρωα με την κατηγορία της συνωμοσίας εναντίον της κυβέρνησης.
Φυλακίζεται στο Παλαμήδι, κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, μέχρι το 1835 όπου κάτω από την λαϊκή κατακραυγή του δόθηκε χάρη.
Τέλη 1842
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, αποφασίζει να κάνει μια περιοδεία στον Μοριά, για να συναντήσει τους φίλους του και να συμφιλιωθεί με τους αντιπάλους του. Πέρασε και από τις Σπέτσες για να συναντήσει τον Κουντουριώτη. Συγχώρησε ακόμη και τον Κωνσταντίνο Σχινά, τον Υπουργό Δικαιοσύνης που οργάνωσε την καταδίκη του σε θάνατο. Τους αποχαιρέτησε όλους. λες και θα έφευγε για μακρινό ταξίδι.
4 Φεβρουαρίου 1843
Η καρδιά του Έλληνα, που θεμελίωσε την Επανάσταση, σταμάτησε να κτυπά στις 11π.μ. της 4ης Φεβρουαρίου του 1843. Ο Τρομερός Κλέφτης που με την άλωση της Τριπολιτσάς και την καταστροφή του Δράμαλη, που παρά τους δύο εμφυλίους, κατόρθωσε να συντηρήσει ζωντανό τον αγώνα επί 8 χρόνια, ανέβηκε στο Πάνθεο των Ηρώων.
Τι κι αν τον Αφόρισε η θρησκεία του, τι κι αν τον πρόδωσε ο Λαός του, τι κι αν τον κατάτρεξαν οι ηγέτες του, τι κι αν τον καταδίκασε το κράτος του.
Αυτός Εμπιστεύτηκε τον Θεό του, Λύτρωσε τον Λαό του, Ελευθέρωσε την Πατρίδα του. Μας έδειξε τον Δρόμο.
Στρατηγέ μας,
Η Πατρίδα σου σε ευγνωμονεί, οι Έλληνες σε Ευχαριστούμε, είθε ο Θεός μας να σε Αναπαύσει.
