Ανάστα ο Θεός, Ανάστα η Πατρίδα

Ανάστα ο Θεός, Ανάστα η Πατρίδα,

Ας αναστηθεί ο Θεός. Ας αναστηθεί μαζί Του κι η Πατρίδα μας.

Όπως πέφτει από τους Αγίους μας το μαύρο, ας σηκωθεί και από την πατρίδα το σκοτάδι. Ο θόρυβος που αντηχεί στις εκκλησιές δεν αγγέλλει μόνο τη νίκη του Χριστού επί του θανάτου – κοινωνεί τη μυστική ανάγκη μας: Να αναστηθεί η Ελλάδα, να αναστηθεί η Κύπρος μας.

Δεν είναι προσταγή στον Θεό, μα προσευχή. Δεν είναι εθνολόγημα, είναι ο πόθος της ψυχής μας.

Όπως ο Θεός Ανέστη εκ του μνήματος, έτσι κι η Πατρίδα πρέπει να σηκωθεί από τις στάχτες της. Από τη λησμονιά, την αδιαφορία, τη θολούρα των καιρών.

Δεν είναι πρώτη φορά που λέγεται.

Λέχθηκε στις Θερμοπύλες.

Το ψιθύρισε ο τελευταίος υπερασπιστής της Βασιλεύουσας, όταν όλα σκοτείνιαζαν.

Το ψέλλισαν κρυφά τα στόματα στα κρυφά σχολειά, όταν η φλόγα έσβηνε.

Το έγραψε το αίμα στο Μεσολόγγι, στη Χίο, στο Αρκάδι.

Το φώναξε η κλεφτουριά το ’21, το πρόσταξε η ψυχή μας στην Πίνδο.

Δεν είναι καινούργιο το κάλεσμα. Είναι αιώνιο.

Γιατί κάθε φορά που το σκοτάδι βαραίνει, η Ελλάδα θυμάται το φως.

Και τότε…. τότε Ανασταίνεται.

Όχι με λόγια μεγάλα. Με πράξεις σιωπηλές και ψυχές ψηλές.

Με καρδιές που καίνε.

Με βλέμμα που δεν σκύβει.

Με νου που δεν κοιμάται.

Η Πατρίδα δεν τάφηκε, Λησμονήθηκε όμως και περιμένει ανάταση… χρειάζεται Ανάσταση.

Όχι από ξένους. Από τα παιδιά της. Απ’ αυτούς που θα πουν ξανά: «Ανάστα ο Θεός, Ανάστα η Πατρίδα»

Ανάστα ο Θεός. Ανάστα η Πατρίδα.

Ας Αναστηθεί ο Θεός Ας Αναστηθεί η Πατρίδα.

Όχι από μόνη της, εμείς θα την Αναστήσουμε, με τα χέρια μας, με την καρδιά μας, με την ψυχή μας.

Καλή Ανάσταση Συμπολίτες.